Waar blijft de tijd?

Als ik een dollar zou krijgen voor iedere keer dat ik dacht "goh, ik moet eigenlijk echt weer eens een blog schrijven", dan had ik intussen op zijn minst al wel een skydive kunnen doen hier. Ik weet dat ik al een tijdje geen Liza-spam meer heb geschreven, mijn excuses daarvoor, dus ik zal meteen ook maar met de deur in huis vallen: dit gaat voorlopig ook de laatste update zijn. Nieuw-Zeeland is zo mooi (mijn Instagram-profiel is een stuk interessanter geworden sinds ik ben gaan reizen) en mijn reisgenootjes bij Stray zijn heel aardig en gezellig (eigenlijk ben ik nauwelijks alleen), waardoor ik gewoon niet toekom aan het bloggen, omdat ik dan geen tijd meer overhoud om het zelf allemaal te verwerken. Met nog maar een klein maandje te gaan, heb ik daarom besloten om er nog even extra van te genieten hier, mijn prioriteiten te verschuiven naar het schrijven van sollicitatiebrieven en alleen een blog te tikken als ik ook echt de kans heb om er rustig voor te gaan zitten. Dat betekent natuurlijk niet dat ik niet meer bereikbaar ben, dus als je me wilt spreken, kun je me gewoon een whatsappje sturen. (Graag zelfs!)
Toch nog even een korte samenvatting van de afgelopen tijd. Na mijn korte, maar ontzettend gezellige familiebezoek in Hamilton, wat alweer een eeuwigheid geleden lijkt, hopte ik in Raglan alweer af voor een paar daagjes surfen. Daar leerde ik een groepje kennen dat al wat langer samenreisde en met wie ik sindsdien ook een stuk verder het noordereiland heb afgereisd. Voor mij was het heel fijn om eindelijk weer voor een iets langere periode met een aantal dezelfde mensen op te kunnen trekken en ik ben dan ook erg blij dat ik de meeste nu nog op het zuidereiland tegenkom.
Van surfen door via de Waitomo Caves (glowworms! Net alsof je door een sterrenhemel loopt!) en Hobbiton (net zo gedetailleerd als de Efteling!) naar Rotorua, waar de vulkanische activiteit op dit eiland goed te ruiken was. Met name in de Geothermal parken stonk het goed en de borrelende modder en onnatuurlijk ogende waterplassen vormden maar een vreemd gezicht. Vervolgens brachten de overnachtingen bij Lake Aniwhenua (waar we bij een hedendaags maori-gezin op de camping verbleven) en Blue Duck Station (lekker een paar daagjes zonder bereik in de middle of nowhere) de hele Stray-bus eigenlijk dichter bij elkaar, want behalve onze bus waren daar nauwelijks andere mensen. Echt een heel gezellige tijd gehad ook weer, waardoor het extra jammer was om weer eens afscheid te moeten nemen in Wellington (een heel coole stad trouwens! Met name het Te Papa museum was heel erg de moeite waard!), al werd dat nu makkelijker door het vooruitzicht dat we elkaar zeker nog terug zouden zien.
Daarna met de ferry (met gaaf uitzicht) op naar het zuidereiland, waar we eerst een paar nachten in Abel Tasman national park bleven. Daar kon ik lekker mijn gebruinde kleurtje onderhouden, want het was er supermooi weer en dat bleef zo toen we vervolgens via een korte stop in Westport door gingen naar Franz Josef. Dat kwam ontzettend goed uit, omdat we door het mooie weer nu in de gelegenheid werden gesteld om een heli hike te doen naar de gletsjer en een aantal uren op het ijs te lopen! Een heel unieke ervaring, maar heel bevreemdend dat het er 27 graden was en om je voor te stellen dat het er over een dag al heel anders uit kan zien. Daarna gingen we door naar Wanaka, wat een klein maar ontzettend mooi plaatsje bleek. Met name de hike naar Roys Peak, die zwaarder was dan de Tongariro Crossing, was absoluut de moeite waard.
Intussen zit ik (nog strak avnvan de adrenaline want ik heb vandaag een bungyjump gedaan en het was zo ontzettend gaaf!) alweer een plaats verderop in Queenstown vanaf waar ik over een paar dagen vertrek om het "deep south" te doen. Ik heb dus nog een aantal mooie hoogtepunten in het vooruitzicht, vandaar dat ik ook besloten heb om even (opnieuw) een pauze van het bloggen te nemen. Ik zal tussendoor wel blijven schrijven, maar de focus is intussen dus verschoven naar sollicitatiebrieven (waaaah!). Aangezien ik op 3 januari alweer in de lage landen ben (en ik op een paar heel interessante vacatures werd gewezen, dank daarvoor!), werd het daar nu toch echt tijd voor.
Ik hoop jullie natuurlijk nog te spreken voor die tijd, maar voor de zekerheid, met name met alle winterse toestanden waar ik foto's van voorbij heb zien komen in Nederland, wens ik jullie vanaf hier dus toch maar alvast een heel fijne, witte kerst! Want door die foto's voelt het voor mij stiekem toch iets meer alsof de feestdagen nu bijna voor de deur staan. Thanks dus en een dikke knuffel vanaf hier! De live versie komt weer in januari ;)

Photoshop

Kia ora! Ofwel hallo vanuit Nieuw-Zeeland! Ik loop intussen al anderhalve week rond tussen de kiwi's (de mensen, de vogels heb ik nog niet gezien) en kan er nog steeds niet over uit. Dit land moet haast wel gephotoshopt zijn. Of er zitten permanente Instagram-filters over de ramen van de bussen en auto's, dat kan ook. Het is hier in ieder geval absurd groen, mede door de flinke regenbuien van de afgelopen maanden, en ik blijf onderweg maar vol ongeloof uit het raam staren.

Na de landing in Auckland eerst een nachtje bij Alex gelogeerd (hij leeft nog!), die me volgens mij nog nooit zo lang zo rustig mee heeft gemaakt. Ik was wellicht een beetje gesloopt door het (bijna) niet slapen tussen de vliegreizen door, waardoor ik op een gegeven moment al mompelend (want ik wilde toch de twee maanden die ik hem niet had gezien even doorspreken) middenin een zin in slaap viel. Al wat beter uitgerust vertrok ik de volgende ochtend met Stray naar het noorden in een bus die halfvol met Nederlanders bleek te zitten. Een heel gezellige groep en een uitstekend begin van alle rondreizen hier, dwars door de groene heuvels, meteen door naar de Bay of Islands. In een boottocht daar tussendoor naar de Hole in the Rock zag ik daardoor binnen de eerste 24 uur dat ik in Nieuw-Zeeland zat al een groep dolfijnen! Echt een gave ervaring om die wilde dieren gewoon spontaan rond de bot te zien dartelen, surfen en springen. Gecombineerd met de mooie uitzichten over de eilanden onderweg legde dat de lat direct lekker hoog voor alle nog te komen tripjes.

De eerste daarvan stond meteen de volgende dag op de planning, toen ik met een groot deel van mijn busgenoten langs Ninety Mile Beach op weg ging naar Cape Reinga, het noordelijkste puntje van het land. Het was niet al tijd even lekker weer, maar de kustlijn zag er nog steeds mooi uit. Toch kwam het hoogtepunt van de dag pas iets later bij het "surfen" vanaf de sand dunes op weg terug naar Paihia. Sowieso was het sandboarden al heel gaaf om te doen, maar daarnaast raakte een andere bus volledig vast in het zand. Zelfs met een tractor en onze bus gecombineerd was er nauwelijks beweging in te krijgen. Het was wel zielig voor de oude mensen in die bus, maar leverde toch enkele hilarische momenten op, wat ik met mijn mede-Nederlandse "ramptoeristen" goed om kon lachen. Na op donderdagochtend nog even wat kilometertjes gemaakt te hebben naar de Haruru Falls en terug, keerden we weer terug naar Auckland, waar ik afscheid nam van de groep, omdat zij de volgende dag al verder reisden en ik nog een lang weekend in Auckland zou blijven.

Althans, dat dacht ik in eerste instantie, maar Alex had me al vrij snel duidelijk gemaakt dat er verder niet zoveel te beleven is in de grootste stad van het land. Dus nadat ik op vrijdag overdag op mijn gemakje zelf wat op en neer door de stad was gewandeld - met als letterlijke hoogtepunt het spectaculaire uitzicht over de stad vanaf Mount Eden, de top van een vulkaan - ging ik op zaterdag met Alex en Noud (diens studie- en huisgenoot) op weg naar een wat zuidelijker gebied van het Noordereiland. Met onderweg genoeg heuvels, schapen, koeien, paarden, bergen, etc. om te bekijken, vond ik het helemaal niet erg dat ik als enige in de auto geen internationaal rijbewijs had. Via het schattige havenplaatsje New Plymouth gingen we uiteindelijk naar Mount Taranaki (the Lonely Mountain, voor de Hobbit-fans onder jullie) waar we net zover liepen en klommen tot we de sneeuw hadden bereikt. We zijn misschien niet tot de top gekomen (daar had je toch echt wat professionelere spullen en meer ervaring voor nodig), maar sneeuw van dichtbij zien, krijgt een dikke vink op de bucketlist. Het lange weekend sloten we vervolgens af op maandag met een vier uur lange kanotocht over de Whanganui rivier, waarbij het heerlijk rustig was onderweg en het net leek of we tussen enorme green screens door aan het peddelen waren. (Hoe kunnen er anders palmboomachtige varens en naaldbomen direct naast elkaar staan?)

Na dat topweekend was het alweer tijd om opnieuw afscheid te nemen, want op dinsdagochtend vertrok mijn Stray-bus naar Hahei. Door de flinke regenbuien kreeg ik op dinsdag, naast Cards against humanity, niet hoe veel zinnigs voor elkaar. Des te verbaasder was ik de volgende ochtend: op mijn vroegste ochtend tot dusver om de zonsopkomst te kunnen zien, duurde het eventjes voor die daadwerkelijk boven de wolkjes uit kwam, maar vanaf een uur of zeven werd het alsmaar beter en zonniger. Dat kwam bijzonder goed uit voor de kajaktocht naar Cathedral Cove. De oceaan was een stuk kalmer en persoonlijk vond ik de uitzichten ook beter dan die in Byron Bay. Voordat het elf uur was, kon mijn dag daardoor al niet meer stuk maar dat werd daarna zelfs nog meer het geval. Hoewel het leek alsof we ineens met de hele Stray-bus naar Duitsland gingen emigreren, heb ik nog nooit met zoveel plezier een kuil gegraven, al helemaal omdat we er daarna lekker met een groep in konden gaan zitten om te genieten van het lekker warme water. Het strand waar we waren, heette dan ook niet voor niets Hot Water Beach. Door de vulkanische activiteit onder de grond is het water daar op sommige plaatsen namelijk zelfs kokend heet (tot stoom en verbrande voeten aan toe), dus de kunst was vooral om dat water te combineren met een plek waar het water wat koeler was. Jaja, de weledele kunst van het kuilen graven, maar ik denk toch niet dat die Duitsers in Scheveningen net zo'n lekker water hadden als wij.

Al met al heb ik het tot nu toe dus nog goed voor elkaar hier in Nieuw-Zeeland, met vandaag opnieuw een erg zonnige dag in de botanische tuinen van Hamilton, die in het echt nog groter bleken te zijn dan ik dacht. In deze echte studentenplaats ben ik gisteren uit de Stray-bus gestapt en heb ik gisteravond al de gelegenheid gehad om op bezoek te gaan bij een neef van mam, zijn vrouw en hun kinderen. Hoewel ik ze nog nooit in mijn leven had ontmoet, ben ik ontzettend warm ontvangen en ik kijk er dan ook heel erg naar uit om vanavond en morgen nog wat meer tijd met ze door te brengen voor ik op zondagochtend verder reis naar Raglan. Aangezien dat de absolute surfbestemming van dit land is, duim ik dat het de komende dagen net zo lekker weer blijft als nu.

Terwijl ik mijn korte broeken hier dus weer uit mijn backpack heb gevist, denk ik stiekem wel af en toe aan de gezellig knusse (binnenshuis dan) wintertijd die in Nederland weer voor de deur staat. Geniet daar dus maar lekker extra van de dikke huissokken en warm chocomelletjes namens mij, dan zal ik hier in het zonnetje wel wat extra ijsblokjes in m'n drinken gooien voor jullie.

Bonusblog: beginnersinzichten uit (en over) Australië

Met mijn reis net over de helft en mijn periode in Australië nagenoeg achter de rug, vond ik wel dat jullie wel een extra verhaaltje van me hadden verdiend. Bij dezen dan ook een (puntsgewijs) bonusblog waarin ik wat inzichten en weetjes die ik (met de hulp van wat reisgenootjes) in en over Australië heb opgedaan voor jullie op een rijtje heb gezet in willekeurige volgorde. Oké, dat is niet echt een verhaaltje te noemen, maar hopelijk rekenen jullie dit ook goed. Enjoy! (En wie weet kun je er nog je voordeel mee doen haha.)

• Australië is groter dan Europa (en er is dan ook bizar veel te zien).
• Goon = goedkoper dan wijn, wordt verkocht in een zak in een kartonnen doos. De fruitige versie witte nepwijn is goed te drinken.
• Naast bier hebben kroegen meestal ook cider op tap. Aangezien het bier vrij duur is en niet eens zo lekker, vond ik dat meestal een beter alternatief. (Behalve op het Oktoberfest, want daar drinkt men bier, duh.)
• In Australië kom je vooral veel Duitsers tegen.
• Aziaten bekijken de wereld met een idioot grote iPad of een selfiestick.
• Timtams = fantastisch ? koekjes met chocolade. Met dank aan Jamin zijn deze binnenkort ook in Nederland verkrijgbaar, hiephoi! (Ik voorzie een hoop nieuwe diabetespatiënten.)
• Vegemite = heel sterk, raar spul. Lijkt qua kleur op donkere stroop of chocopasta, maar schijn bedriegt. Niet fantastisch. Bah.
• Alles in Australië probeert je te vermoorden. (Zie ook het volgende, zeer geruststellende filmpje: https://youtu.be/kdihHnaOQsk)
• Australiërs (vooral Australische gidsen) vinden het hilarisch om je bang te maken.
• De insecten in Nederland zijn maar klein.
• Bijna alle plaatsen hebben een Anzac-memorial voor de Eerste en/of Tweede Wereldoorlog.
• Het is zoals het is. Dat is wel de opvatting die veel Australiërs hebben. Heel relaxed.
• Hoewel er wel veel health/superfood shops zijn en het lijkt of iedereen heel erg met zijn gezondheid bezig is, wordt activewear vooral gedragen voor de show.
• Nieuwe mensen ontmoeten gaat het gemakkelijkst tijdens tours of in de keuken.
• Koken voor alleen jezelf is niet leuk en niet erg praktisch. Je maakt bijna altijd te veel en natuurlijk heb je dan weer geen bakjes om je restjes een dag in te bewaren.
• Kangoeroevlees is gezond, want er zit weinig vet in.
• Als je popcorn besteld, is die standaard gezouten (niet zoet).
• Koala = lui, pluizig dier. Erg kieskeurig met eucalyptusbladeren, die bovendien een beetje giftig zijn en dus moeilijk verteren, waardoor het dier het grootste deel van de dag slaapt om energie te sparen. Kan desondanks heel soepel klimmen als hij wakker is.
• Kangoeroe = springbeest, kan hard trappen. Is heel zacht en heeft scherpe nagels.
• Wallaby = kleiner springbeest, kan beter omgaan met bergachtig gebied.
• Cassowary = lelijke, harige voorouder van de struisvogel, dodelijkste vogel ter wereld.
• Met fietsen moet je verplicht een helm op. Kijk verder niet raar op als je helmen met stekels ziet: die zijn tegen de magpies.
• Magpie = niet al te grote, doch gevaarlijke vogel. Valt voetgangers en fietsers in een kamikazevlucht aan, met name tijdens het broedseizoen.
• Tourbussen zijn oncomfortabel en niet gemaakt voor langere mensen. Gangpaden en eventuele lege stoelen functioneren als extra beenruimte.
• Maak dezelfde dag nog een back-up van je foto's, stuur ze naar huis of zorg dat je vriendjes wordt met je tourgenoten. Je weet maar nooit wanneer je telefoon (die je als camera gebruikt) opeens besluit om je SD-kaart te ruïneren.
• Australië heeft een probleem met konijnen en katten. (Die hier niet natuurlijk voorkomen en dus geen echte natuurlijke vijand hebben.)
• Zonnebrand factor 50+. Altijd zonnebrand factor 50+. Huidkanker is een dingetje hier en de meeste plaatsen hebben dan ook een speciale huidkliniek.
• Je bucketlist wordt niet korter maar langer door rondreizen.
• Als je wandelschoenen aan hebt, kan een slang niet in je voet bijten (tanden zijn te kort daarvoor).
• Aboriginals tellen niet verder dan drie. 1, 2, 3, many!
• In Melbourne moet je auditie doen om straatmuzikant te zijn. Maar daardoor zitten er wel heel erg goede in de stad! Amistat is bijvoorbeeld echt mooi om te luisteren.
• Vogels zijn absoluut niet verlegen. Bij de Great Ocean Road gaan de papegaaien op je hoofd zitten, en bij het beklimmen van de Marions Lookout (Cradle Mountain) zitten er vogels die ritsen van tassen open kunnen maken.
• Zwangere kangoeroes kunnen het geslacht van hun baby zelf bepalen. En hun zwangerschap vertragen.
• Tassen moet je buiten bereik van dingo's bewaren.
• Dingo = grote hond. Zit o.a. in de outback en op Fraser Island
• Aboriginals hebben (genetisch bepaald) een kleinere lever dan andere mensen, dus kunnen slechter tegen alcohol.
• Wombat = lijken op grote, harige varkens. Of kleine beren. Hebben een buidel, maar dan op hun rug.
• Mannelijke vogelbekdieren zijn giftig.
• Het kan nog zomer zijn in Australië, maar in Tasmanië heb je een muts nodig.
• Zoals iets eruit ziet, zo heet het vaak ook.
• Tasmanian devils = bijten vijf keer zo hard als een hond van dezelfde grootte. Zijn in proportie het zoogdier met de sterkste beet. Kunnen soms 1/3 van hun eigen gewicht eten in een half uur. Kunnen prooi ruiken op een paar kilometer afstand, maar zien bijna niks.
• Mensen betalen goud geld voor avonturenparken, maar je kan ook gewoon gratis een berg opklimmen en afglijden. De Mt Amos op Tasmanië bijvoorbeeld: met een klein beetje regen heb je daar al spekgladde, spectaculaire rockslides.
• Vertrouw nooit op het weerbericht. Het kan zomaar slecht of mooi zijn, zonder dat dat voorspeld is.
• Liquorice/drop en (pure) chocolade gaan stiekem verdacht goed samen.

Daarheen en weer terug

Jazeker, een verwijzing naar de Hobbit. En met goede reden, want over enkele uurtjes vlieg ik alweer naar Nieuw-Zeeland! Dus voor de tweede keer op het vliegveld in Melbourne, na een korte vlucht vanaf Hobart die voorbij vloog (pun intended) door een heel lief, ouder Australisch koppel naast me, is het nu tijd voor weer een nieuw blog en jeetje, wat is dat deze keer moeilijk om te beginnen. Niet zozeer omdat ik niets heb meegemaakt, integendeel! Ik heb het vast al vaker gezegd, maar ik heb oprecht opnieuw een fantastische tijd achter de rug waarin ik heel veel mooie dingen heb gezien en leuke mensen heb (her)ontmoet. Daarin zit meteen ook weer het grootste probleem. Ik weet wel hoe mooi ik alles vond en hoezeer ik heb genoten, maar om vervolgens ook de juiste woorden te vinden om alles hier goed aan jullie uit te leggen, dat is een uitdaging. Allereerst dus weer eens de tip om vooral foto's te bekijken, maar zelfs die doen niet altijd evenveel recht aan de hele ervaring, wat de moeilijkheidsgraad voor het omzetten in woorden misschien al wel aanduidt haha.

Na een midweek in het coole Melbourne ging ik in het weekend op een tour langs de Great Ocean Road en omdat de meeste van mijn eigen foto's helaas foetsie zijn (doordat mijn telefoon mijn volle SD-kaart heeft geleegd terwijl ik nog geen back-up had gemaakt) om het te bewijzen, zullen jullie me maar op mijn woord moeten geloven dat je deze route absoluut een keer gereden moet hebben in Australië. De eerste dag van onze trip volgden we de kustlijn richting natuurpark The Grampians met onderweg alle beroemde hotspots: 12 apostles, Loch Ard Gorge, London Bridge, you name it! En je kan nog zoveel foto's maken als je wil (en je toestel aankan), uiteindelijk niet het toch het beste om (oké, na een paar kiekjes dan toch) gewoon te gaan zitten of tegen een railing te hangen en van het uitzicht te genieten. Van de prachtig strakblauwe oceaan, van de rotsformaties, de heuvels, de schaapjes en begroeiing op het vasteland. Het zijn van die zeldzame momenten waarop je gewoon lekker kan ontspannen en rondturen. Heerlijk! Ik had steeds het idee dat ik nog uren kon blijven zitten zonder weg te willen, maar we moesten toch steeds weer door naar de volgende plaatsen, bossen, uitkijkposten of strandjes langs de GOR. Goh, wat vervelend nou toch.

Waar we van tevoren dachten op onze tocht met Wildlife Tours voornamelijk wilde koala's, kangoeroes en vogels te gaan spotten, bleek er uiteindelijk echter nog een andere wilde diersoort voor te komen langs de grote oceaan. Daarmee doel ik niet op die ene "verdwaalde" oude-studente van me die me herkende toen ze een foto aan het laten maken was bij het begin van de GOR (waargebeurd!). Nee, deze soort is vele malen frequenter aanwezig en verplaatst zich ook in groten getale langs de toeristische route. Aziaten. Voor zover je nog om ze heen heen kon kijken, zijn ze teherkennen aan hun selfiesticks of iPads die als "ogen" dienen omdat ze thuis pas bekijken waar ze zichzelf allemaal op de foto hebben gezet. Zelfs de papegaaien waren nog beter afgericht, die landden met regelmaat keurig op iemands hoofd. En geenzorgen, daar is wel beeldmateriaal van!

Na een nacht in natuurpark The Grampians (waar gelukkig meer wilde kangoeroes dan Aziaten rondhupten) gingen we met een aantal mooie tussenstops (ik haalde de top van Mt Zero!) weer terug richting Melbourne om een dag later weer door te vliegen naar Hobart. Al in de busrit van het vliegveld naar deze grootste stad op het eiland Tasmanië kon ik genieten van een wat heuvelachtig gebied en een centrum met een heel leuke uitstraling. Waar ik tijdens de tour langs de GOR al bijna kwijlend uit het raam van de bus hing, was dat vervolgens tijdens de dagen daarna minstens net zozeer het geval. Wat waren het weer een indrukwekkende busritjes, wandeltochten en hikes. Niet alleen qua prachtige uitzichten was de Famous 5 tour vergelijkbaar met de GOR, ook de temperaturen leken behoorlijk op elkaar. Voornamelijk in die zin dat ze steeds kouder leken te worden dan ik tot dan toe (verwend als ik was) van Australië gewend was. Met name op Tasmanië heb ik de hele week in een lange broek en met lange mouwen rondgewandeld, soms zelfs nog met een jas erover.

De koude temperaturen mochten de pret echter zeker niet drukken. Herenigd met twee Dutchies en een Vlaamse heb ik tranen gehad van het lachen, eindelijk uitgevonden hoe zacht kangoeroes, wallabies en wombats zijn (antwoord: heel erg zacht! Die beestjes hebben een bijzonder hoge aaibaarheidsfactor), en mezelf nog een paar keer overwonnen. Met name de hikes naar de Marion's lookout op de Cradle Mountain en naar de top van de Mt Amos (en weer terug met spekgladde hellingen na een klein regenbuitje) waren nog weleens lastig voor een beginnende "bergbeklimmer" als ik, maar ik heb zo genoten van de fysieke uitdaging en de vergezichten dat het me niet eens kon schelen dat ik na afloop van zo'n dag naar zweet stonk, of dat de achterkant/kont van mijn broek nog steeds vuil is van het naar beneden glijden over de rotsen. Het was dat, of naar beneden vallen. Niet zo'n moeilijke keuze lijkt me. Naastdie twee vrij letterlijke hoogtepunten heb ik met name ook genoten van de Nelson Falls (wauw), de Montezuma Falls (met de rustgevende boswandeling ernaartoe; de bossen in Tasmanië zijn echt ontzettend groen en stiller dan op het "vasteland") en Natureworld (cuteness overload in dit sanctuary voor o.a. Tasmanian devils, kangoeroes, wombats en vogels), waardoor ik iedere dag wel weer iets had om van te genieten. Alsof alle uitzichten vanuit de bus nog niet mooi genoeg waren.

Jekunt wel zeggen dat ik intussen mijn lesje wel had geleerd qua back-ups maken van foto's, en hoewel ik baal dat ik veel van mijn eigen kiekjes van de GOR kwijt ben (alles wat ik niet naar huis had gestuurd), heb ik wel geboft met mijn groepsgenoten, waarvan één me meteen aan een lading veel professionelere foto's hielp. In Tasmanië heb ik in ieder geval wél iedere avond mijn foto's geüpdatet. Niet dat ik die per se zo bijzonder veel heb gemaakt, want naast dat ik zelf nog even rustig alles in me op wilde nemen, had ik ook tijdens het wandelen, hiken en klimmen wel wat anders aan mijn hoofd, haha. Mede daardoor was de week dus voorbij voor ik er erg in had en opeens waren we zelfs alweer goed en wel terug gearriveerd in Hobart voor mijn laatste fatsoenlijke nacht in Australië. En voor een tweede afscheid van mijn allereerste reisgenootjes, die ik nu echt pas weer ga zien als we allemaal terug zijn in de lage landen.

Twee maanden zitten er nu dus al op, nog twee nieuwe te gaan. Opdit moment, terwijl ik zo voor de tweede keer op het vliegveld in Melbourn een beetje aan het terugdenken en babbelen ben over de afgelopen weken, besef ik me nog niet echt dat ik over enkele uurtjes zelfs in een ander land zit. Ergens vind ik het ontzettend jammer dat ik Australië al ga verlaten. Ik heb nu al zoveel leuke mensen ontmoet en zo'n mooie tijd achter de rug, dat het lastig gaat worden om dat te evenaren. Toch hebben alle positieve verhalen die ik tot nu toe over mijn volgende bestemmingen heb gehoord, de verwachtingen flink doen oplopen voor wat me nog te wachten staat. Ik zal het maar allemaal weer over me heen laten komen, dat lijkt toch steeds de beste strategie te zijn.

Dus, voor de voorlopig laatste keer vanuit Ozzie, nog een goedbedoeld advies van mij aan jullie: wat er ook gebeurt, geniet! Het is jullie gegund! (Helemaal omdat jullie het weer tot het einde van mijn geratel hebben volgehouden haha. Superlief weer!)

De wereld is klein en groot

Zoals in mijn vorige blog beloofd, heb ik afgelopen tijd nog eens goed de Australische reclames in de gaten gehouden en een prachtig voorbeeld van iets vreemds doch hilarisch gevonden. Volg onderstaande link, klik misschien zelf nog eens wat door naar andere reclames, wees verbijsterd en geniet tegelijkertijd: https://youtu.be/ba6XOBhcPHg

Met nog maar tien dagen te gaan in Australië komt dit blog voor mij een beetje op een vreemd moment. Eerder vandaag heb ik namelijk ook al afscheid genomen van Lisa, die intussen helemaal naar Azië op weg is, waardoor ik na dik zes weken samen reizen ineens op zoek moet naar ander gezelschap. Gelukkig heb ik die voor de komende periode al redelijk ingepland, maar daarover later meer. Jullie zijn hier vooral voor een nieuw verhaal over de dingen en mensen die ik al wél gezien heb, dus vooruit, ik zal de draad weer even oppakken.

Na een heerlijk rustig dagje in Manly, was het een dag later weer tijd voor iets dat ik nog niet eerder gezien had toen ik de vorige keer in Sydney was: de Blue Mountains! En jazeker, die zijn echt blauw. De bergen (al beschouwde een Zwitsers meisje het meer als heuvels, maar ze zijn in ieder geval hoger dan onze Vaalserberg) zijn namelijk begroeid met heel veel verschillende soorten eucalyptusbomen en als die in de volle zon staan, komt er blijkbaar een blauw gas vrij dat zorgt voor de befaamde gloed over de bergen. Welk interessant of ingewikkeld proces er ook aan ten grondslag ligt, feit blijft dat de bergen erg mooie uitzichten geven en dat ik met alle trappen (waarbij ik er nog van één ben afgedonderd) en hellingen weer goed de fitgirl uit kon hangen. Conditie bijhouden hier is een eitje.

Helemaal kapot gingen we met een volle bus weer op weg richting Sydney, maar kwamen nog voor een wat minder leuke verrassing te staan toen een vrachtwagen voor ons een onderdeel verloor en een band van ons busje het met een knal begaf. Zonder krik is het echter niet bepaald mogelijk om die band te verwisselen (huh?), dus moesten we in de volle namiddagzon een uur wachten op de pechhulp. Hoewel er door nog veel meer auto's naar ons werd getoeterd, stopten er zeker vijf bestuurders en een motorrijder om ons hulp, water of eten aan te bieden. Zelfs nu sta ik er nog steeds van te kijken, want in Nederland zie ik dat stiekem toch wat minder snel gebeuren. Ik weet wel dat ik voortaan zo goed mogelijk een voorbeeld zal proberen te nemen aan deze behulpzame Australische mentaliteit, want vooral dat water was erg welkom zonder schaduw.

Nadat ik op de heenweg richting de bergen voor het eerst wilde kangoeroes had gezien (tot dan toe had ik vooral wallabies gespot), was het op vrijdag tijd voor nog meer nieuwe dieren in Sealife en Wildlife Zoo. Achteraf gezien hadden we dat briljant getimed, want het was me een regenachtige dag en beide dierentuinen waren lekker overdekt. Überhaupt was het een briljante ochtend met een tunnel waar je doorheen kon lopen en zo zeekoeien, haaien manta rays en vissen kon spotten, een enorme krokodil, zeesterren, kangoeroes, koala's, pinguïns, wombats, etc. En, waar ik zelf misschien het meest naar uit had gekeken, vogelbekdieren! Helaas was het te donker om heel heldere foto's van ze te maken, maar ik kan eindelijk zeggen dat ik ze in het echt heb gezien, hoera! Hoewel we de dag afsloten met een grijs uitzicht over de stad vanaf de Sydney Tower Eye (wat het niet minder leuk maakte), was het opnieuw een erg geslaagde dag in de grootste stad van het land, waardoor ik een dag later met een goed gevoel op weg kon naar de plaats die wél de hoofdstad van Australië is.

Omdat Lisa dat weekend alvast door zou reizen naar Melbourne (zodat we vast af konden kicken?), heb ik na lang wikken en wegen onderweg toch maar een berichtje in een Facebookgroep geplaatst of een andere Dutchie in Canberra misschien met me af wilde spreken. Helaas kreeg ik niet veel respons (Canberra is wat minder populair dan veel andere steden), maar uiteindelijk raakte ik zo toch in gesprek met een ander meisje dat in Nederland wel twee hele dorpen verderop woonde. Wat is de wereld soms toch lekker klein. Met stiekem aardig wat gemeenschappelijke connecties om over te praten, gingen we die zondag samen naar de Australian War Memorial. Het bleek een ontzettend indrukwekkend museum, veel groter dan we hadden verwacht, en je kon heel duidelijk zien dat er veel moeite in was gestoken om alles zo realistisch mogelijk te maken, bijvoorbeeld met geluiden van vliegtuigen en bommen als je dichter in de buurt van bepaalde schilderijen of beelden kwam.

Waar mijn kamergenootje uit het hostel me echter al voor had gewaarschuwd met betrekking tot Canberra, bleek uiteindelijk ook waar te zijn: het is zeker geen verkeerde stad, maar alles ligt heel ver uit elkaar. Toen ik op de maandag, om de tijd tussen uitchecken en nachtbus te overbruggen, naar het oude parlementsgebouw (dat nu het Museum of Australian Democracy is) liep, kwam ik daar al snel achter, maar ik liep daarna nog verder door naar het nieuwe parlementsgebouw, toen de hele andere kant van de rivier weer op naar het National Museum en pas daarna weer richting het hostel en de bus. Ik weet het, ik val in herhaling, maar conditie bijhouden hier is echt een eitje, want er is zoveel te zien en te doen overal. Opnieuw een druk dagje achter de rug dus.

Na stiekem beter geslapen te hebben in de nachtbus dan verwacht (wellicht was ik een beetje moe van alle kilometers die ik te voet had afgelegd), kwam ik aan in Melbourne, alweer mijn laatste bestemming op het "vasteland" van Australië. De afgelopen dagen heb ik daar een free walking tour gedaan langs allemaal gezellige straatjes met knusse eettentjes en coole graffiti, heb ik meer dan 20km gelopen (wat was dat ook alweer over die conditie?) op en neer naar St Kilda Pier om wilde pinguïns (pinguïns!) te spotten, en heb ik de Victoria Market bezocht. Ik begin echt te begrijpen waarom dit voor veel mensen hun favoriete stad in Australië is. Met Lisa die vandaag dus naar Azië is vertrokken, ben ik heel blij dat er weer een aantal Dutchies en een Vlaamse van mijn vlucht naar/eerste dagen in Australië hier in de stad zijn om weer gezellige activiteiten mee te ondernemen en om komende week mee te nemen naar Tasmanië. Driewerf hoezee! Morgen heb ik nog een dag in Melbourne, waarna ik komend weekend eerst een stuk van de Great Ocean Road ga volgen, op maandag voor een week naar Tasmanië vlieg en weer een maandag later alweer naar Nieuw-Zeeland vertrek.

Jeetje, ik ben al bijna op de helft van mijn reis, ongelooflijk hoe snel de tijd hier lijkt te gaan. Des te meer reden om er nog maar extra van te genieten, dus om de daad bij het woord te voegen, ga ik nu nog mooi even deze gezellige stad in. Tabee!

Vreemde vogels en van alles

Oei, zoals jullie misschien wel gemerkt hebben (of juist niet), is het alweer een tijdje stil op mijn blog. Ik leef nog hoor! Dus vanaf Manly Beach is het hier hoog tijd voor een update van de afgelopen twee weken (oepsie, kleine inhaalslag, go!).

Ik moest het eventjes terugzoeken, maar de stilte hier begon in Noosa. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat ik in dat schattige badplaatsje aankwam in de stromende regen (daarvoor ben ik toch niet naar Australië gegaan!). Gelukkig was het er de dagen daarna toch een stuk beter weer, waardoor de wandelschoenen uit de backpacks gehaald konden worden voor een aantal flinke wandeltochten, te beginnen door het National Park. Nadat we hongerig neergeploft waren bij Hell's Gates om van het uitzicht te genieten, werd daar Lisa's boterham zowaar uit haar handen gepikt door een "duivelse" kookaburra. De vogels in Noosa zijn überhaupt niet op hun snavel gevallen wat betreft eten, want ook in de ochtenden kregen we bij het ontbijt op het balkonnetje van het hostel dagelijks gezelschap van een paar lorikeets, die wel te hadden in toast, maar ook probeerden om daarbij het servies op te eten. Rare vogels, daar in Noosa. Niet alleen de vogels overigens, want toen we tijdens een regenachtig avondje naar de bioscoop gingen en daar een half uur lang naar reclames moesten kijken voordat de film eindelijk begon, bleken ook de Australiërs zelf een vreemd soort gevoel van humor erop na te houden. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar als ik binnenkort weer zo'n vreemde commercial zie, zal ik hem even met jullie delen.

Van het wat kleinere Noosa leek het op voorhand een grote omschakeling te worden naar de derde stad van Australië: Brisbane. Niets bleek echter minder waar, want al direct bij aankomst voelde ik me helemaal thuis. Het gemakkelijkste is wellicht om de vergelijking te maken met Den Bosch: de stad voelt wat mij betreft namelijk helemaal niet zo groot, behalve tussen alle bedrijfstorens in dan, maar ook daartussen voelde ik me prima op mijn gemak. Het scheelde misschien dat ik al wat connecties had die ons tussendoor op sleeptouw namen (nooit gedacht dat ik nog eens met een stel Duitsers naar het grootste Oktoberfest in Australië zou gaan), maar qua gevoel is dit tot nu toe mijn favoriete stad. De mooie Southbank, het riviertje tussen de hoge gebouwen door, de ferry in het donker, de Eat street (food market) met zijn schattige lichtjes: ik voelde me net een klein kind met Kerstmis.

Achteraf heb ik dan ook geen moment spijt gehad dat Lisa me had overgehaald om een paar dagen langer in Brisbane te blijven en Gold Coast/Surfer's Paradise (dat vooral veel lelijke gebouwen, drankwinkels en fastfoodketens heeft, en een mooi strand, dat dan weer wel) helemaal over te slaan. Vanaf Brisbane ging ik dus direct door naar Byron Bay, waar ik al vele positieve reacties over had gehoord. Het bleek ook echt een heel leuk badplaatsje: iedereen is ontzettend relaxt (en niet alleen omdat ze naar hippiedorp Nimbin zijn geweest; geen zorgen, ik ben daar van de "koekjes" afgebleven, maar er lopen genoeg types rond die dat niet hebben gedaan) en het strand is goed geschikt voor zwemmers, surfers en zonners. Dat alles is echter wat moeilijker te waarderen als het de hele dag regent (opnieuw: daarvoor zit ik niet in Australië! En wat doet die hittegolf in Europa?). Toch vonden we tussendoor tijd om opnieuw wat kilometertjes en trappen te lopen, ditmaal richting het oostelijkste puntje van Australië voor de Lighthouse Walk. Zeer mooie uitzichten gezien, maar helaas wat minder wildlife. De zeedieren lijken me sowieso niet zo aardig te vinden, want ook tijdens mijn dolfijnenkajaktocht bleef het erg (te) rustig.

Desalniettemin toch weer even tot rust gekomen, wat goed uitkwam voor het afgelopen weekend. Ik ging namelijk op surfkamp! Ik hoor jullie denken: "ja maar Liza, jij bent toch veel te onhandig daarvoor? Als je al tegen kasten aanloopt die al jarenlang op dezelfde plek staan, hoe moet je dan je balans houden op zo'n plankje op de oceaan?" Nou beste mensen, ik kan jullie toch echt vol trots mededelen dat het me (na een dramatische eerste les, eerlijk is eerlijk) gelukt is om meerdere keren rechtop op mijn surfboard te staan en de golf tot het einde toe af te maken. ("You've lost your virginity!" , aldus een trotse surfinstructeur). En wat was ik blij na die eerste keer fatsoenlijk opgestaan te hebben! Ondanks de regen, maar nat word je toch, heb een topweekend gehad en na wat laatste golfjes op de vroege maandagochtend was het alweer tijd om voor de tweede keer naar Sydney te gaan.

Inmiddels ben ik daar dus aangekomen, heb ik wat toeristische highlights nogmaals bezocht, ben ik van Bondi helemaal naar Coogee gelopen (prachtige coastal walk overigens!), en zit ik nu een update voor jullie te schrijven vanaf het strand in Manly. Gelukkig is het hier tenminste wel weer lekker zonnig, heerlijk! Ik hoop dat jullie daar ook nog even kunnen genieten van een mooie nazomer :) tot de volgende weer!

Nog een laatste fun fact dan: het plaatsen van dit blog werd nog een paar minuten meer vertraagd doordat er een meeuw op mijn tablet poepte terwijl ik de laatste zin aan het tikken was. Bah.

Overal zand

Allereerst iedereen ontzettend bedankt voor alle lieve reacties en berichtjes! Ik vind het heel leuk om dingen uit Nederland te horen, dus misschien moeten jullie ook maar beginnen te bloggen voor mij :P Als ik de afgelopen week zo kort mogelijk voor jullie zou moeten samenvatten, dan zou ik alleen maar vertellen dat ik de hele tijd overal zand had zitten, maar dat het me absoluut niets kon schelen (wie had dat gedacht). Voor de uitgebreidere versie zal ik hieronder uitleggen waarom.

De "ellende" begon allereerst in Emu Park (dat een plaats is en geen nationaal park zoals de naam wellicht zou doen vermoeden), waar we een flinke tocht moesten afleggen vanaf het hostel naar het centrum van de stad over een strand. Op sommige stukken donker zand was het zelfs zo heet dat mijn voeten aan de onderkant bruin leken te bakken, maar dat terzijde. Na een dagje daar gingen we met onze Loka-gids op een dagtrip naar Great Keppel Island. Zelfs in het hoogseizoen bleek het daar behoorlijk rustig te zijn: de eerste uren hadden we aan Monkey Beach een privéstrand en naarmate de dag vorderde kwamen daar hooguit twintig mensen bij. Onbegrijpelijk, want we hebben er heerlijk kunnen snorkelen en gezwommen met schildpadden! Onze gids bleek nu van grote waarde te zijn door zelf vis te vangen en te smoken met bruine suiker (nomnomnom) en ons te leren hoe we een kokosnoot open moeten maken (kokosmelk!). Ik had zand in mijn duikbril en flippers, over mijn handdoek, in de blaar onder mijn voet, tussen de vis en in al mijn kleren, maar het was een heerlijk relaxte dag die we goed afsloten met een echt Ozzie BBQ.

Een dag later vertrokken we richting Rainbow Beach waar we met de volgende gids belandden op Carlo Sand Blow voor de zonsondergang. Uiteraard zaten mijn schoenen daarna vol met zand van die enorme zandhoop, maar ik durf wel te zeggen dat die zonsondergang daar een van mijn absoluut favoriete uitzichten ooit is. Na een ochtend op het strand, waar het zo hard waaide dat het net een zandstorm leek (waardoor mijn kajak helaas werd afgelast, maar better safe than sorry), begonnen 's avonds de voorbereidingen voor Fraser Island alweer.

Voor degenen die het niet kennen: Fraser Island is een zandeiland van behoorlijk formaat. Samen met zo'n dertig andere mensen hebben we daar drie dagen lang met een 4WD overheen mogen hobbelen. Hoewel het stuur op rechts wennen was, waren de hobbels en sporen in het zand eigenlijk nog veel lastiger, maar zelfs dat wende na een tijdje (waardoor ook ondergetekende uiteindelijk rustig aan het stuur zat). Het werden een aantal heerlijke dagen met prachtige locaties, gezellige nieuwe mensen, mooie en hobbelige ritten en dus heel, heel, heel veel zand. Ik ben zelfs van een zandberg afgerold en hoewel ik het nog steeds uit mijn oren kan halen, had ik dat zeker niet willen missen. Opnieuw een tour die ik maar moeilijk in woorden kan beschrijven, maar die ook weer een geweldige ervaring was.

Wie benieuwd is naar foto's: check vooral mijn Instagram of stuur even een appje, dat werkt handiger dan ze hier te delen. De komende tijd zit ik eerst in Noosa, Brisbane en Gold Coast, waar ik waarschijnlijk overal wat mensen van de afgelopen tours ga bezoeken (jaja, ook hier werkt Liza aan een sociaal leven). Maar uiteraard zal ik jullie niet vergeten ;) Tot de volgende blog/app/Skype/foto/etc.!

Sprakeloos op Magnetic Island en Whitsundays

Vorige week zaterdagavond kwam ik na wat omwegen dan eindelijk aan op Magnetic Island, waar ik met mijn nieuwe reisgenote direct een activiteit plande voor de volgende ochtend: ontbijt met koala's! En ja, uiteraard heb ik zo'n pluizig dotje goed geknuffeld (en ook met een paar iets minder pluizige dotjes, als in: een slang, draakje en grote hagedis). Met vervolgens mijn eerste echt vrije, nog volledig ongeplande dagen sinds ik in Australië ben aangekomen, braken er ineens wat ziektekiemen door, maar gelukkig had ik die met wat vitamientjes snel onder controle (ja mam, ik eet gezond en genoeg hier).

Samen met Lisa heb ik Magnetic Island eens beter verkend. Het bleek in ieder geval een heel stuk groter dan Texel, met een aantal prachtige baaien, waardoor de klimtochten om bij zo'n baai te kunnen komen iedere keer weer snel waren vergeten. Na twee nachtjes vertrok Lisa alvast richting Whitsundays, wat mij de ochtend daarna (want tussen alle heerlijk zonnige dagen heeft het op dinsdag zelf de hele dag gemiezerd) de gelegenheid gaf om de Forts Walk te lopen. Die bleek met recht de bekendste tocht van het eiland te zijn. Het kostte opnieuw enige moeite, maar met twee wilde koala's onderweg en de beste uitzichten van mijn hele periode daar, was ik heel blij met mijn workout zo vroeg op de dag.

Woensdagmiddag begon de reis naar Airlie Beach vanaf waar ik op donderdag zou beginnen aan de Whitsundays zeiltocht met de New Horizon (

Pas nu ik zelf terug ben, begrijp ik volledig hoe dat komt. Wow. Wat een fantastische dagen heb ik achter de rug. Het is moeilijk om alles echt in woorden te vatten, maar voor wie voor de grap eens googlet op Whitsundays of Whitehaven Beach: het is zeker geen Photoshop. Ik heb me nog nooit zo comfortabel gevoeld terwijl ik door zand liep, maar dat mag ook wel met het fijnste zand ter wereld. Ik heb heerlijk gezwommen, gesnorkeld, prachtige stranden gezien, een walvis, dolfijnen en een enorme schildpad gespot en vooral zo ontzettend veel plezier gehad met een stuk of 30 gezellige mensen. Ik durf gerust te zeggen dat dit wel mijn favoriete trip is tot nu toe! (Zelfs nu, een dag na terugkomst, kan ik alleen maar zeggen: wow). Van zeilen is helaas niet heel veel gekomen omdat er niet zoveel wind stond, maar zelfs mijn slaapplek direct naast de rammelende motor kon absoluut niet voorkomen dat ik alleen maar heb genoten van vertrek tot terugkomst. (Hoewel douchen met shampoo na drie dagen wel heel erg lekker was haha.)

Op dit moment ben ik nog in Airlie Beach, met Lisa reis ik vanavond verder naar Emu park (in de buurt van Rockhampton). Tot die tijd ga ik hier nog lekker nagenieten in het zonnetje bij de Lagoon, samen met een aantal Duitse (onze buren zitten overal!) en Spaanse vrienden van de afgelopen paar dagen. En omdat ze voor Nederland de komende week ook prima temperaturen hebben voorspeld, durf ik dat wel te zeggen ;) Geniet ervan en cheers uit Ozzie!

(P.S. om jullie gerust/teleur te stellen: nee, ik heb niet stiekem een koala in mijn backpack gestopt)