Zoals in mijn vorige blog beloofd, heb ik afgelopen tijd nog eens goed de Australische reclames in de gaten gehouden en een prachtig voorbeeld van iets vreemds doch hilarisch gevonden. Volg onderstaande link, klik misschien zelf nog eens wat door naar andere reclames, wees verbijsterd en geniet tegelijkertijd: https://youtu.be/ba6XOBhcPHg

Met nog maar tien dagen te gaan in Australië komt dit blog voor mij een beetje op een vreemd moment. Eerder vandaag heb ik namelijk ook al afscheid genomen van Lisa, die intussen helemaal naar Azië op weg is, waardoor ik na dik zes weken samen reizen ineens op zoek moet naar ander gezelschap. Gelukkig heb ik die voor de komende periode al redelijk ingepland, maar daarover later meer. Jullie zijn hier vooral voor een nieuw verhaal over de dingen en mensen die ik al wél gezien heb, dus vooruit, ik zal de draad weer even oppakken.

Na een heerlijk rustig dagje in Manly, was het een dag later weer tijd voor iets dat ik nog niet eerder gezien had toen ik de vorige keer in Sydney was: de Blue Mountains! En jazeker, die zijn echt blauw. De bergen (al beschouwde een Zwitsers meisje het meer als heuvels, maar ze zijn in ieder geval hoger dan onze Vaalserberg) zijn namelijk begroeid met heel veel verschillende soorten eucalyptusbomen en als die in de volle zon staan, komt er blijkbaar een blauw gas vrij dat zorgt voor de befaamde gloed over de bergen. Welk interessant of ingewikkeld proces er ook aan ten grondslag ligt, feit blijft dat de bergen erg mooie uitzichten geven en dat ik met alle trappen (waarbij ik er nog van één ben afgedonderd) en hellingen weer goed de fitgirl uit kon hangen. Conditie bijhouden hier is een eitje.

Helemaal kapot gingen we met een volle bus weer op weg richting Sydney, maar kwamen nog voor een wat minder leuke verrassing te staan toen een vrachtwagen voor ons een onderdeel verloor en een band van ons busje het met een knal begaf. Zonder krik is het echter niet bepaald mogelijk om die band te verwisselen (huh?), dus moesten we in de volle namiddagzon een uur wachten op de pechhulp. Hoewel er door nog veel meer auto's naar ons werd getoeterd, stopten er zeker vijf bestuurders en een motorrijder om ons hulp, water of eten aan te bieden. Zelfs nu sta ik er nog steeds van te kijken, want in Nederland zie ik dat stiekem toch wat minder snel gebeuren. Ik weet wel dat ik voortaan zo goed mogelijk een voorbeeld zal proberen te nemen aan deze behulpzame Australische mentaliteit, want vooral dat water was erg welkom zonder schaduw.

Nadat ik op de heenweg richting de bergen voor het eerst wilde kangoeroes had gezien (tot dan toe had ik vooral wallabies gespot), was het op vrijdag tijd voor nog meer nieuwe dieren in Sealife en Wildlife Zoo. Achteraf gezien hadden we dat briljant getimed, want het was me een regenachtige dag en beide dierentuinen waren lekker overdekt. Überhaupt was het een briljante ochtend met een tunnel waar je doorheen kon lopen en zo zeekoeien, haaien manta rays en vissen kon spotten, een enorme krokodil, zeesterren, kangoeroes, koala's, pinguïns, wombats, etc. En, waar ik zelf misschien het meest naar uit had gekeken, vogelbekdieren! Helaas was het te donker om heel heldere foto's van ze te maken, maar ik kan eindelijk zeggen dat ik ze in het echt heb gezien, hoera! Hoewel we de dag afsloten met een grijs uitzicht over de stad vanaf de Sydney Tower Eye (wat het niet minder leuk maakte), was het opnieuw een erg geslaagde dag in de grootste stad van het land, waardoor ik een dag later met een goed gevoel op weg kon naar de plaats die wél de hoofdstad van Australië is.

Omdat Lisa dat weekend alvast door zou reizen naar Melbourne (zodat we vast af konden kicken?), heb ik na lang wikken en wegen onderweg toch maar een berichtje in een Facebookgroep geplaatst of een andere Dutchie in Canberra misschien met me af wilde spreken. Helaas kreeg ik niet veel respons (Canberra is wat minder populair dan veel andere steden), maar uiteindelijk raakte ik zo toch in gesprek met een ander meisje dat in Nederland wel twee hele dorpen verderop woonde. Wat is de wereld soms toch lekker klein. Met stiekem aardig wat gemeenschappelijke connecties om over te praten, gingen we die zondag samen naar de Australian War Memorial. Het bleek een ontzettend indrukwekkend museum, veel groter dan we hadden verwacht, en je kon heel duidelijk zien dat er veel moeite in was gestoken om alles zo realistisch mogelijk te maken, bijvoorbeeld met geluiden van vliegtuigen en bommen als je dichter in de buurt van bepaalde schilderijen of beelden kwam.

Waar mijn kamergenootje uit het hostel me echter al voor had gewaarschuwd met betrekking tot Canberra, bleek uiteindelijk ook waar te zijn: het is zeker geen verkeerde stad, maar alles ligt heel ver uit elkaar. Toen ik op de maandag, om de tijd tussen uitchecken en nachtbus te overbruggen, naar het oude parlementsgebouw (dat nu het Museum of Australian Democracy is) liep, kwam ik daar al snel achter, maar ik liep daarna nog verder door naar het nieuwe parlementsgebouw, toen de hele andere kant van de rivier weer op naar het National Museum en pas daarna weer richting het hostel en de bus. Ik weet het, ik val in herhaling, maar conditie bijhouden hier is echt een eitje, want er is zoveel te zien en te doen overal. Opnieuw een druk dagje achter de rug dus.

Na stiekem beter geslapen te hebben in de nachtbus dan verwacht (wellicht was ik een beetje moe van alle kilometers die ik te voet had afgelegd), kwam ik aan in Melbourne, alweer mijn laatste bestemming op het "vasteland" van Australië. De afgelopen dagen heb ik daar een free walking tour gedaan langs allemaal gezellige straatjes met knusse eettentjes en coole graffiti, heb ik meer dan 20km gelopen (wat was dat ook alweer over die conditie?) op en neer naar St Kilda Pier om wilde pinguïns (pinguïns!) te spotten, en heb ik de Victoria Market bezocht. Ik begin echt te begrijpen waarom dit voor veel mensen hun favoriete stad in Australië is. Met Lisa die vandaag dus naar Azië is vertrokken, ben ik heel blij dat er weer een aantal Dutchies en een Vlaamse van mijn vlucht naar/eerste dagen in Australië hier in de stad zijn om weer gezellige activiteiten mee te ondernemen en om komende week mee te nemen naar Tasmanië. Driewerf hoezee! Morgen heb ik nog een dag in Melbourne, waarna ik komend weekend eerst een stuk van de Great Ocean Road ga volgen, op maandag voor een week naar Tasmanië vlieg en weer een maandag later alweer naar Nieuw-Zeeland vertrek.

Jeetje, ik ben al bijna op de helft van mijn reis, ongelooflijk hoe snel de tijd hier lijkt te gaan. Des te meer reden om er nog maar extra van te genieten, dus om de daad bij het woord te voegen, ga ik nu nog mooi even deze gezellige stad in. Tabee!