Jazeker, een verwijzing naar de Hobbit. En met goede reden, want over enkele uurtjes vlieg ik alweer naar Nieuw-Zeeland! Dus voor de tweede keer op het vliegveld in Melbourne, na een korte vlucht vanaf Hobart die voorbij vloog (pun intended) door een heel lief, ouder Australisch koppel naast me, is het nu tijd voor weer een nieuw blog en jeetje, wat is dat deze keer moeilijk om te beginnen. Niet zozeer omdat ik niets heb meegemaakt, integendeel! Ik heb het vast al vaker gezegd, maar ik heb oprecht opnieuw een fantastische tijd achter de rug waarin ik heel veel mooie dingen heb gezien en leuke mensen heb (her)ontmoet. Daarin zit meteen ook weer het grootste probleem. Ik weet wel hoe mooi ik alles vond en hoezeer ik heb genoten, maar om vervolgens ook de juiste woorden te vinden om alles hier goed aan jullie uit te leggen, dat is een uitdaging. Allereerst dus weer eens de tip om vooral foto's te bekijken, maar zelfs die doen niet altijd evenveel recht aan de hele ervaring, wat de moeilijkheidsgraad voor het omzetten in woorden misschien al wel aanduidt haha.

Na een midweek in het coole Melbourne ging ik in het weekend op een tour langs de Great Ocean Road en omdat de meeste van mijn eigen foto's helaas foetsie zijn (doordat mijn telefoon mijn volle SD-kaart heeft geleegd terwijl ik nog geen back-up had gemaakt) om het te bewijzen, zullen jullie me maar op mijn woord moeten geloven dat je deze route absoluut een keer gereden moet hebben in Australië. De eerste dag van onze trip volgden we de kustlijn richting natuurpark The Grampians met onderweg alle beroemde hotspots: 12 apostles, Loch Ard Gorge, London Bridge, you name it! En je kan nog zoveel foto's maken als je wil (en je toestel aankan), uiteindelijk niet het toch het beste om (oké, na een paar kiekjes dan toch) gewoon te gaan zitten of tegen een railing te hangen en van het uitzicht te genieten. Van de prachtig strakblauwe oceaan, van de rotsformaties, de heuvels, de schaapjes en begroeiing op het vasteland. Het zijn van die zeldzame momenten waarop je gewoon lekker kan ontspannen en rondturen. Heerlijk! Ik had steeds het idee dat ik nog uren kon blijven zitten zonder weg te willen, maar we moesten toch steeds weer door naar de volgende plaatsen, bossen, uitkijkposten of strandjes langs de GOR. Goh, wat vervelend nou toch.

Waar we van tevoren dachten op onze tocht met Wildlife Tours voornamelijk wilde koala's, kangoeroes en vogels te gaan spotten, bleek er uiteindelijk echter nog een andere wilde diersoort voor te komen langs de grote oceaan. Daarmee doel ik niet op die ene "verdwaalde" oude-studente van me die me herkende toen ze een foto aan het laten maken was bij het begin van de GOR (waargebeurd!). Nee, deze soort is vele malen frequenter aanwezig en verplaatst zich ook in groten getale langs de toeristische route. Aziaten. Voor zover je nog om ze heen heen kon kijken, zijn ze teherkennen aan hun selfiesticks of iPads die als "ogen" dienen omdat ze thuis pas bekijken waar ze zichzelf allemaal op de foto hebben gezet. Zelfs de papegaaien waren nog beter afgericht, die landden met regelmaat keurig op iemands hoofd. En geenzorgen, daar is wel beeldmateriaal van!

Na een nacht in natuurpark The Grampians (waar gelukkig meer wilde kangoeroes dan Aziaten rondhupten) gingen we met een aantal mooie tussenstops (ik haalde de top van Mt Zero!) weer terug richting Melbourne om een dag later weer door te vliegen naar Hobart. Al in de busrit van het vliegveld naar deze grootste stad op het eiland Tasmanië kon ik genieten van een wat heuvelachtig gebied en een centrum met een heel leuke uitstraling. Waar ik tijdens de tour langs de GOR al bijna kwijlend uit het raam van de bus hing, was dat vervolgens tijdens de dagen daarna minstens net zozeer het geval. Wat waren het weer een indrukwekkende busritjes, wandeltochten en hikes. Niet alleen qua prachtige uitzichten was de Famous 5 tour vergelijkbaar met de GOR, ook de temperaturen leken behoorlijk op elkaar. Voornamelijk in die zin dat ze steeds kouder leken te worden dan ik tot dan toe (verwend als ik was) van Australië gewend was. Met name op Tasmanië heb ik de hele week in een lange broek en met lange mouwen rondgewandeld, soms zelfs nog met een jas erover.

De koude temperaturen mochten de pret echter zeker niet drukken. Herenigd met twee Dutchies en een Vlaamse heb ik tranen gehad van het lachen, eindelijk uitgevonden hoe zacht kangoeroes, wallabies en wombats zijn (antwoord: heel erg zacht! Die beestjes hebben een bijzonder hoge aaibaarheidsfactor), en mezelf nog een paar keer overwonnen. Met name de hikes naar de Marion's lookout op de Cradle Mountain en naar de top van de Mt Amos (en weer terug met spekgladde hellingen na een klein regenbuitje) waren nog weleens lastig voor een beginnende "bergbeklimmer" als ik, maar ik heb zo genoten van de fysieke uitdaging en de vergezichten dat het me niet eens kon schelen dat ik na afloop van zo'n dag naar zweet stonk, of dat de achterkant/kont van mijn broek nog steeds vuil is van het naar beneden glijden over de rotsen. Het was dat, of naar beneden vallen. Niet zo'n moeilijke keuze lijkt me. Naastdie twee vrij letterlijke hoogtepunten heb ik met name ook genoten van de Nelson Falls (wauw), de Montezuma Falls (met de rustgevende boswandeling ernaartoe; de bossen in Tasmanië zijn echt ontzettend groen en stiller dan op het "vasteland") en Natureworld (cuteness overload in dit sanctuary voor o.a. Tasmanian devils, kangoeroes, wombats en vogels), waardoor ik iedere dag wel weer iets had om van te genieten. Alsof alle uitzichten vanuit de bus nog niet mooi genoeg waren.

Jekunt wel zeggen dat ik intussen mijn lesje wel had geleerd qua back-ups maken van foto's, en hoewel ik baal dat ik veel van mijn eigen kiekjes van de GOR kwijt ben (alles wat ik niet naar huis had gestuurd), heb ik wel geboft met mijn groepsgenoten, waarvan één me meteen aan een lading veel professionelere foto's hielp. In Tasmanië heb ik in ieder geval wél iedere avond mijn foto's geüpdatet. Niet dat ik die per se zo bijzonder veel heb gemaakt, want naast dat ik zelf nog even rustig alles in me op wilde nemen, had ik ook tijdens het wandelen, hiken en klimmen wel wat anders aan mijn hoofd, haha. Mede daardoor was de week dus voorbij voor ik er erg in had en opeens waren we zelfs alweer goed en wel terug gearriveerd in Hobart voor mijn laatste fatsoenlijke nacht in Australië. En voor een tweede afscheid van mijn allereerste reisgenootjes, die ik nu echt pas weer ga zien als we allemaal terug zijn in de lage landen.

Twee maanden zitten er nu dus al op, nog twee nieuwe te gaan. Opdit moment, terwijl ik zo voor de tweede keer op het vliegveld in Melbourn een beetje aan het terugdenken en babbelen ben over de afgelopen weken, besef ik me nog niet echt dat ik over enkele uurtjes zelfs in een ander land zit. Ergens vind ik het ontzettend jammer dat ik Australië al ga verlaten. Ik heb nu al zoveel leuke mensen ontmoet en zo'n mooie tijd achter de rug, dat het lastig gaat worden om dat te evenaren. Toch hebben alle positieve verhalen die ik tot nu toe over mijn volgende bestemmingen heb gehoord, de verwachtingen flink doen oplopen voor wat me nog te wachten staat. Ik zal het maar allemaal weer over me heen laten komen, dat lijkt toch steeds de beste strategie te zijn.

Dus, voor de voorlopig laatste keer vanuit Ozzie, nog een goedbedoeld advies van mij aan jullie: wat er ook gebeurt, geniet! Het is jullie gegund! (Helemaal omdat jullie het weer tot het einde van mijn geratel hebben volgehouden haha. Superlief weer!)