Kia ora! Ofwel hallo vanuit Nieuw-Zeeland! Ik loop intussen al anderhalve week rond tussen de kiwi's (de mensen, de vogels heb ik nog niet gezien) en kan er nog steeds niet over uit. Dit land moet haast wel gephotoshopt zijn. Of er zitten permanente Instagram-filters over de ramen van de bussen en auto's, dat kan ook. Het is hier in ieder geval absurd groen, mede door de flinke regenbuien van de afgelopen maanden, en ik blijf onderweg maar vol ongeloof uit het raam staren.

Na de landing in Auckland eerst een nachtje bij Alex gelogeerd (hij leeft nog!), die me volgens mij nog nooit zo lang zo rustig mee heeft gemaakt. Ik was wellicht een beetje gesloopt door het (bijna) niet slapen tussen de vliegreizen door, waardoor ik op een gegeven moment al mompelend (want ik wilde toch de twee maanden die ik hem niet had gezien even doorspreken) middenin een zin in slaap viel. Al wat beter uitgerust vertrok ik de volgende ochtend met Stray naar het noorden in een bus die halfvol met Nederlanders bleek te zitten. Een heel gezellige groep en een uitstekend begin van alle rondreizen hier, dwars door de groene heuvels, meteen door naar de Bay of Islands. In een boottocht daar tussendoor naar de Hole in the Rock zag ik daardoor binnen de eerste 24 uur dat ik in Nieuw-Zeeland zat al een groep dolfijnen! Echt een gave ervaring om die wilde dieren gewoon spontaan rond de bot te zien dartelen, surfen en springen. Gecombineerd met de mooie uitzichten over de eilanden onderweg legde dat de lat direct lekker hoog voor alle nog te komen tripjes.

De eerste daarvan stond meteen de volgende dag op de planning, toen ik met een groot deel van mijn busgenoten langs Ninety Mile Beach op weg ging naar Cape Reinga, het noordelijkste puntje van het land. Het was niet al tijd even lekker weer, maar de kustlijn zag er nog steeds mooi uit. Toch kwam het hoogtepunt van de dag pas iets later bij het "surfen" vanaf de sand dunes op weg terug naar Paihia. Sowieso was het sandboarden al heel gaaf om te doen, maar daarnaast raakte een andere bus volledig vast in het zand. Zelfs met een tractor en onze bus gecombineerd was er nauwelijks beweging in te krijgen. Het was wel zielig voor de oude mensen in die bus, maar leverde toch enkele hilarische momenten op, wat ik met mijn mede-Nederlandse "ramptoeristen" goed om kon lachen. Na op donderdagochtend nog even wat kilometertjes gemaakt te hebben naar de Haruru Falls en terug, keerden we weer terug naar Auckland, waar ik afscheid nam van de groep, omdat zij de volgende dag al verder reisden en ik nog een lang weekend in Auckland zou blijven.

Althans, dat dacht ik in eerste instantie, maar Alex had me al vrij snel duidelijk gemaakt dat er verder niet zoveel te beleven is in de grootste stad van het land. Dus nadat ik op vrijdag overdag op mijn gemakje zelf wat op en neer door de stad was gewandeld - met als letterlijke hoogtepunt het spectaculaire uitzicht over de stad vanaf Mount Eden, de top van een vulkaan - ging ik op zaterdag met Alex en Noud (diens studie- en huisgenoot) op weg naar een wat zuidelijker gebied van het Noordereiland. Met onderweg genoeg heuvels, schapen, koeien, paarden, bergen, etc. om te bekijken, vond ik het helemaal niet erg dat ik als enige in de auto geen internationaal rijbewijs had. Via het schattige havenplaatsje New Plymouth gingen we uiteindelijk naar Mount Taranaki (the Lonely Mountain, voor de Hobbit-fans onder jullie) waar we net zover liepen en klommen tot we de sneeuw hadden bereikt. We zijn misschien niet tot de top gekomen (daar had je toch echt wat professionelere spullen en meer ervaring voor nodig), maar sneeuw van dichtbij zien, krijgt een dikke vink op de bucketlist. Het lange weekend sloten we vervolgens af op maandag met een vier uur lange kanotocht over de Whanganui rivier, waarbij het heerlijk rustig was onderweg en het net leek of we tussen enorme green screens door aan het peddelen waren. (Hoe kunnen er anders palmboomachtige varens en naaldbomen direct naast elkaar staan?)

Na dat topweekend was het alweer tijd om opnieuw afscheid te nemen, want op dinsdagochtend vertrok mijn Stray-bus naar Hahei. Door de flinke regenbuien kreeg ik op dinsdag, naast Cards against humanity, niet hoe veel zinnigs voor elkaar. Des te verbaasder was ik de volgende ochtend: op mijn vroegste ochtend tot dusver om de zonsopkomst te kunnen zien, duurde het eventjes voor die daadwerkelijk boven de wolkjes uit kwam, maar vanaf een uur of zeven werd het alsmaar beter en zonniger. Dat kwam bijzonder goed uit voor de kajaktocht naar Cathedral Cove. De oceaan was een stuk kalmer en persoonlijk vond ik de uitzichten ook beter dan die in Byron Bay. Voordat het elf uur was, kon mijn dag daardoor al niet meer stuk maar dat werd daarna zelfs nog meer het geval. Hoewel het leek alsof we ineens met de hele Stray-bus naar Duitsland gingen emigreren, heb ik nog nooit met zoveel plezier een kuil gegraven, al helemaal omdat we er daarna lekker met een groep in konden gaan zitten om te genieten van het lekker warme water. Het strand waar we waren, heette dan ook niet voor niets Hot Water Beach. Door de vulkanische activiteit onder de grond is het water daar op sommige plaatsen namelijk zelfs kokend heet (tot stoom en verbrande voeten aan toe), dus de kunst was vooral om dat water te combineren met een plek waar het water wat koeler was. Jaja, de weledele kunst van het kuilen graven, maar ik denk toch niet dat die Duitsers in Scheveningen net zo'n lekker water hadden als wij.

Al met al heb ik het tot nu toe dus nog goed voor elkaar hier in Nieuw-Zeeland, met vandaag opnieuw een erg zonnige dag in de botanische tuinen van Hamilton, die in het echt nog groter bleken te zijn dan ik dacht. In deze echte studentenplaats ben ik gisteren uit de Stray-bus gestapt en heb ik gisteravond al de gelegenheid gehad om op bezoek te gaan bij een neef van mam, zijn vrouw en hun kinderen. Hoewel ik ze nog nooit in mijn leven had ontmoet, ben ik ontzettend warm ontvangen en ik kijk er dan ook heel erg naar uit om vanavond en morgen nog wat meer tijd met ze door te brengen voor ik op zondagochtend verder reis naar Raglan. Aangezien dat de absolute surfbestemming van dit land is, duim ik dat het de komende dagen net zo lekker weer blijft als nu.

Terwijl ik mijn korte broeken hier dus weer uit mijn backpack heb gevist, denk ik stiekem wel af en toe aan de gezellig knusse (binnenshuis dan) wintertijd die in Nederland weer voor de deur staat. Geniet daar dus maar lekker extra van de dikke huissokken en warm chocomelletjes namens mij, dan zal ik hier in het zonnetje wel wat extra ijsblokjes in m'n drinken gooien voor jullie.