Als ik een dollar zou krijgen voor iedere keer dat ik dacht "goh, ik moet eigenlijk echt weer eens een blog schrijven", dan had ik intussen op zijn minst al wel een skydive kunnen doen hier. Ik weet dat ik al een tijdje geen Liza-spam meer heb geschreven, mijn excuses daarvoor, dus ik zal meteen ook maar met de deur in huis vallen: dit gaat voorlopig ook de laatste update zijn. Nieuw-Zeeland is zo mooi (mijn Instagram-profiel is een stuk interessanter geworden sinds ik ben gaan reizen) en mijn reisgenootjes bij Stray zijn heel aardig en gezellig (eigenlijk ben ik nauwelijks alleen), waardoor ik gewoon niet toekom aan het bloggen, omdat ik dan geen tijd meer overhoud om het zelf allemaal te verwerken. Met nog maar een klein maandje te gaan, heb ik daarom besloten om er nog even extra van te genieten hier, mijn prioriteiten te verschuiven naar het schrijven van sollicitatiebrieven en alleen een blog te tikken als ik ook echt de kans heb om er rustig voor te gaan zitten. Dat betekent natuurlijk niet dat ik niet meer bereikbaar ben, dus als je me wilt spreken, kun je me gewoon een whatsappje sturen. (Graag zelfs!)
Toch nog even een korte samenvatting van de afgelopen tijd. Na mijn korte, maar ontzettend gezellige familiebezoek in Hamilton, wat alweer een eeuwigheid geleden lijkt, hopte ik in Raglan alweer af voor een paar daagjes surfen. Daar leerde ik een groepje kennen dat al wat langer samenreisde en met wie ik sindsdien ook een stuk verder het noordereiland heb afgereisd. Voor mij was het heel fijn om eindelijk weer voor een iets langere periode met een aantal dezelfde mensen op te kunnen trekken en ik ben dan ook erg blij dat ik de meeste nu nog op het zuidereiland tegenkom.
Van surfen door via de Waitomo Caves (glowworms! Net alsof je door een sterrenhemel loopt!) en Hobbiton (net zo gedetailleerd als de Efteling!) naar Rotorua, waar de vulkanische activiteit op dit eiland goed te ruiken was. Met name in de Geothermal parken stonk het goed en de borrelende modder en onnatuurlijk ogende waterplassen vormden maar een vreemd gezicht. Vervolgens brachten de overnachtingen bij Lake Aniwhenua (waar we bij een hedendaags maori-gezin op de camping verbleven) en Blue Duck Station (lekker een paar daagjes zonder bereik in de middle of nowhere) de hele Stray-bus eigenlijk dichter bij elkaar, want behalve onze bus waren daar nauwelijks andere mensen. Echt een heel gezellige tijd gehad ook weer, waardoor het extra jammer was om weer eens afscheid te moeten nemen in Wellington (een heel coole stad trouwens! Met name het Te Papa museum was heel erg de moeite waard!), al werd dat nu makkelijker door het vooruitzicht dat we elkaar zeker nog terug zouden zien.
Daarna met de ferry (met gaaf uitzicht) op naar het zuidereiland, waar we eerst een paar nachten in Abel Tasman national park bleven. Daar kon ik lekker mijn gebruinde kleurtje onderhouden, want het was er supermooi weer en dat bleef zo toen we vervolgens via een korte stop in Westport door gingen naar Franz Josef. Dat kwam ontzettend goed uit, omdat we door het mooie weer nu in de gelegenheid werden gesteld om een heli hike te doen naar de gletsjer en een aantal uren op het ijs te lopen! Een heel unieke ervaring, maar heel bevreemdend dat het er 27 graden was en om je voor te stellen dat het er over een dag al heel anders uit kan zien. Daarna gingen we door naar Wanaka, wat een klein maar ontzettend mooi plaatsje bleek. Met name de hike naar Roys Peak, die zwaarder was dan de Tongariro Crossing, was absoluut de moeite waard.
Intussen zit ik (nog strak avnvan de adrenaline want ik heb vandaag een bungyjump gedaan en het was zo ontzettend gaaf!) alweer een plaats verderop in Queenstown vanaf waar ik over een paar dagen vertrek om het "deep south" te doen. Ik heb dus nog een aantal mooie hoogtepunten in het vooruitzicht, vandaar dat ik ook besloten heb om even (opnieuw) een pauze van het bloggen te nemen. Ik zal tussendoor wel blijven schrijven, maar de focus is intussen dus verschoven naar sollicitatiebrieven (waaaah!). Aangezien ik op 3 januari alweer in de lage landen ben (en ik op een paar heel interessante vacatures werd gewezen, dank daarvoor!), werd het daar nu toch echt tijd voor.
Ik hoop jullie natuurlijk nog te spreken voor die tijd, maar voor de zekerheid, met name met alle winterse toestanden waar ik foto's van voorbij heb zien komen in Nederland, wens ik jullie vanaf hier dus toch maar alvast een heel fijne, witte kerst! Want door die foto's voelt het voor mij stiekem toch iets meer alsof de feestdagen nu bijna voor de deur staan. Thanks dus en een dikke knuffel vanaf hier! De live versie komt weer in januari ;)